سوره الرحمن
عن ابی بصیر عن ابی عبدالله - علیه السلام - قال
لاتدعوا قراءة سورة الرحمن و القیام بها فانها لاتقر فی قلوب المنافقین و یاءتی بها ربی یوم القیامة فی صورة ادمی فی احسن صورة و اطیب ریح حتی یقف من الله موقفا لایکون احد اقرب الی الله منها فیقول لها (من الذی کان بک فی الحیاة الدنیا و یدمن قراءتک ؟ ) فتقول (یا رب فلان و فلان ) فتبیض وجوههم فیقول لهم (شفعوا فیمن احببتم فیشفعون حتی لا یبقی لهم غایة ولا احد یشفعون له ) فیقول لهم (ادخلوا الجنة و اسکنوا فیها حیث شئتم
از ابی بصیر روایت شده است که امام صادق (ع ) فرمود قرائت سوره (الرحمن ) را در نماز ترک مکنید ؛ چون این سوره در دل منافقان قرار نگیرد و روز قیامت خداوند آن را با صورتی چون صورت آدمی به بهترین شکل و خوشبوترین رایحه بیاورد تا در نزدیکترین پایگاه - که هیچ کس را آن قرب و نزدیکی نسبت به خداوند نباشد - بایستد ، آنگاه بدو خطاب کند (کیانند آنان که تو راقرائت کردند در نماز ومداومت به تلاوت تو داشتند ؟ ) پس می گوید (فلان ، فلان ) (و نام آنها را می برد) سپس چهره آنان سفید و روشن گردد و به ایشان گوید (هر که را خواهید شفاعت کنید) و آنان تا آنجا که بتوانند شفاعت کنند و کسی باقی نماند . پس از آن خداوند می فرماید (داخل بهشت شوید و هر کجای آن که خواهید منزل گزینید) (ثواب الاعمال ، ص 262)
