ابوبصیر گوید: امام صادق علیه السلام راجع به قول خداى عزوجل ((کسانی که سخنان را مى شنوند و از نیکوترش پیروى مى کنند اینانند که خدایشان راه نموده و اینانند همان خردمندان( سوره الزمر آیه 18)) فرمود: ایشان تسلیم شوندگان در برابر آل محمدند، همان کسانی که چون حدیثى شنوند، کم و زیادش نکنند، و چنانکه شنیده اند تحویل دهند.
شرح :
مقصود ار روایاتی که در این باب ذکر شد تسلیم بودن و گردن نهادن شیعیان است در برابر ائمه هدى علیهم السلام نسبت به اوامر و نواهى و حالات مختلف و اوضاع گوناگون ایشان ، و عدم اعتراض و انتقاد در مقام زبان و دل نسبت به آنچه از ایشان صادر مى شود.
پیداست که پایه و ریشه عقاید شیعه و نیز اصل واقع و حقیقت این است که : خدا براى رهبرى و هدایت بشر بعد از پیغمبر اسلام دوازده نفر مشخص و مخصوص را معین فرموده و ایشان را از خطا و لغزش و گناه معصوم داشته و عین حقیقت و واقع را به آنها الهام کرده است ، غیر از ایشان هر بشرى در دنیا جایزالخطاست ، گناه و آلودگى دارد، اشتباه و فراموشى عارضش شود و از گمراهى و پشیمانى مصون نباشد، بعد از پیغمبر اسلام (صلی الله علیه و آله) تنها 12 نفر بودند که به شهادت تاریخ و حتى دشمنانشان هیچیک از این نقائص دامنگیر آنها نبود پیداست که وقتى انسان باور کرد که چنین ، پیشوایانى دارد، از دل و جان تسلیم آنها می شود و رشته اطاعت و انقیادشان را به گردن می اندازد، زیرا میداند که عقل و فکر و فراست و تیزبینى و دور اندیشى ایشان از خود او و از تمام افراد بشر معاصر خود بهتر و برتر است و هر چند عقیده او نسبت به امام و رهبرش سست تر باشد، فرمانبرى و گردن نهادن او در برابر آن رهبر کمتر و ضعیف تر است .
از روایات این باب به دست می آید که در میان شیعه افرادی که ائمه خود را به خوبى شناخته و تسلیم و منقاد محض ایشان گشته اند، وجود دارند، اما بسیار اندک و غریب وارند و نیز در این روایات ذکر لازم و اراده ملزوم است ، یعنى اگر چه منطوق صریح آنها این است که : تسلیم امام و پیشواى خود باشید، ولى مقصود این است که : امام و پیشواى خود را به خوبى بشناسید تا طبعا و ناچار تسلیمش شوید و بدانید که آنگاه است که ایمان شما کامل شود، نماز و روزه و حج شما سود بخشد، خدا ثواب شما را زیاد کند، رستگار شوید و، و، و، پروردگارا به حق ائمه معصومین علیهم السلام آنها را چنانکه هستند بما معرفى کن تا چنانکه باید مطیع و تسلیمشان باشیم .
اصول کافى جلد 2 صفحه 237 روایت 8
